حسادت میکنم. از آنکه چگونه یک انسان از دویدن به دنبال یک توپ خوشحال می‌شود، از خوردنِ یک غذا، از شنیدنِ یک موسیقی، از خواندن یک کتاب، از حرف زدن با کسی، و در عین حال، منی که با بدست اوردن هر انچه که میخواهم، بازهم غمِ دنیا بر روی سینه‌ام سنگینی می‌کند.
نمی دونم چرا به دخترهایی که النگو دارن حسودیم میشه
واقعا درک نمی کنم چرا
تا دل شاد نباشه ، شادی تفریح ، فوتبال ،..... چه سود ؟؟
خنده تلخ من از گریه غم انگیز تر است
تنها شادی دل و ظاهری که تجربه کردم حضور درکنار ❤️بود آنجا بود که حتی تماشای رخ یار دل را شاد میکرد در میان هزاران مشکل و خنجر نارفیق ، .....
تا دل شاد نباشد ، انسان شاد نمیشود لبخند لحظه ای که چیزی نیست
حسادت خوبه. گاهی باعث تحرک و رشد بیشتر میشه.
ای باباهاااها
جهت مخالف رود داری شنا میکنی عزیز نمیزاری بگذره