گویند

گویند که در کنار دریا ، آرامش خاطری عجیب است

با موج و صدای ، باد و درنا ، غم با دل عاشقان غریب است

در آبی نیلگون آن درد ، چون ماسه ی ساحل است و کوچک

زیباتر از آسمان آن نیست ، شبها که ستاره بی شکیب است

با هر وزش نسیم صبحش ، یادآور باده ایست بی غش

اما چه کنم که در خیالم ، اینها همه زاده ی فریب است

آرامش خاطرم زمانیست ، تا در بغل تو خفته باشم

دریا همه در میان چشمت ، آرام گرفته نا نجیب است

شب را نه توان گیسویت نیست ، من ماه و ستاره را چه خواهم

وقتی که تو در کنارم هستی ، انگار که زندگی چو سیب است

شیرین و به رنگ عشق قرمز ، با عطر خوش و حیات بخشش

اما چه کنم که دوری از من ، در سینه مرا غمی لهیب است

باید که سفر کنم از این شهر ، تا دور شوم ز خاطراتت

شاید که سفر کنم من از خود گویی که مرا کفن نصیب است